Diatermie chirurgiczne
Co to właściwie jest?
Diatermie chirurgiczne to w dzisiejszych czasach podstawowe wyposażenie każdej sali operacyjnej. Dają one możliwość wielorakiej konfiguracji urządzenia, dzięki czemu są jednym z najważniejszych narzędzi w rękach chirurga z każdej specjalizacji.
Jak to właściwie działa?
Diatermia chirurgiczna składa się dwóch elektrod do których zostaje połączony pacjent – elektrody aktywnej i neutralnej i razem stanowią obwód elektryczny. Zadaniem diatermii chirurgicznej jest generowanie napięcia elektrycznego. Dzięki tkankom biologicznym, w tym procesie ciało pacjenta,, staje się idealnym przewodnikiem dla prądu, który wywołuje produkcję ciepła. Jest to możliwe, ponieważ elektrony próbują przezwyciężyć opór. Diatermie chirurgiczne produkują prąd wysokiej częstotliwości o wysokim napięciu. Jest to bardzo ważne biorąc pod uwagę, że częstotliwość 200 kHz nie ma negatywnego wpływu na ludzki układ nerwowo – mięśniowy oraz sercowy. Niebezpieczne dla ludzkiego zdrowia i życia pacjenta jest standardowe zasilanie 60 kHz. Może ono powodować silne bóle i skurcze. Dlatego napięcie elektryczne ponad 200 kHz jest bezpieczne w trakcie zabiegu chirurgicznego
Efekty tkankowe osiągane za pomocą diatermii chirurgicznej
Dzięki diatermii chirurgicznej możemy osiągnąć trzy efekty:
Szybkie cięcie dzięki nagrzaniu tkanki do temperatury 1oo°. Wykorzystywane do tego wysokie napięcie sprawia, że cięcie jest czyste. Do tego zabiegu najczęściej wykorzystywany jest nóż, igła, szpatułki lub pętla o krawędzi liniowej, które są dostępne na wyposażeniu diatermii chirurgicznej.
Koagulacja czyli proces polegający na łączeniu się cząstek fazy rozproszonej koloidu w większe agregaty tworzące fazę ciągłą o nieregularnej strukturze.
Prąd mieszany (cięcie z koagulacją) diatermie chirurgiczne posiadają możliwość pracy przy napięciu pośrednim. Między napięciem odpowiednim dla cięcia, a tym dla koagulacji możemy uzyskać różne efekty. Prąd mieszany umożliwia cięcie przy zachowaniu określonego stopnia homeostazy, czyli utrzymania stanu stacjonarnego płynów wewnątrz- i zewnątrzkomórkowych.
